Μανόλης Αναγνωστάκης
«'Oρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

«Όρθιοι και μόνοι μες στη
φοβερή ερημία του πλήθους»

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Από 5 Ιουλίου 2025

ΑΙΘΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΥΔΩΝΙΑ
ΧΑΝΙΑ

H Εταιρεία Θεάτρου ΜΝΗΜΗ ετοιμάζεται να παρουσιάσει μέσα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων ΝΥΧΤΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2025, στον ΑΙΘΡΙΟ ΧΩΡΟ του ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΥΔΩΝΙΑ, μια θεατρική παράσταση βασισμένη στην ποίηση, στα κείμενα και στα μελοποιημένα τραγούδια του σημαντικότερου ίσως εκπροσώπου της μεταπολεμικής γενιάς ποιητών με τίτλο:

Μανόλης Αναγνωστάκης
«Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Ιουλίου, στις 9μμ, στον Αίθριο Χώρο και θα παρουσιαστεί για 8 συνολικά βραδιές. Ακολουθεί το πρόγραμμα των παραστάσεων:

Σάββατο 5 Ιουλίου, 9.00 μμ πρεμιέρα
Κυριακή 6 Ιουλίου, 9.00 μμ
Δευτέρα 7 Ιουλίου, 9.00 μμ
Παρασκευή 25 Ιουλίου, 9.00 μμ
Σάββατο 26 Ιουλίου, 9.00 μμ
Κυριακή 27 Ιουλίου, 9.00 μμ
Δευτέρα 28 Ιουλίου, 9.00 μμ
Τετάρτη 30 Ιουλίου, 9.00 μμ

Τιμή εισιτηρίου: 14 ευρώ, γενική είσοδος

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

100 χρόνια από την γέννησή του και 20 χρόνια από τον θάνατό του, η ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη είναι στις μέρες μας πιο επίκαιρη παρά ποτέ!

Εκπρόσωπος ο ίδιος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, έζησε την αγριότητα του πολέμου και της Κατοχής, δοκιμάστηκε στην Αντίσταση και έζησε στο πετσί του την τραγωδία του Εμφυλίου και την φρίκη της Χούντας αλλά και την πλαστή ευμάρεια της μεταπολιτευτικής εποχής των υποσχέσεων, της αυθαιρεσίας και του καταναλωτισμού, που οδήγησαν στα πρόσφατα χρόνια της κρίσης και στη διάψευση των ελπίδων και των οραμάτων.

Η ποίησή του, πολιτική και υπαρξιακή συνάμα, στηλιτεύει τα λάθη του παρελθόντος, απαιτώντας από εμάς επαγρύπνηση στη διαχείριση του παρόντος, με εργαλείο μια οξυμμένη πολιτική συνείδηση και με όχημα την ουτοπική και παρηγορητική διάσταση της τέχνης.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ποιήματα και κείμενα: Μανόλης Αναγνωστάκης
Σκηνοθεσία και αισθητική: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Συνθέσεις ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Φωτισμοί: Κυριάκος Τσάνας

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ
Μαρία Γιαννικάκη
Δημήτρης Κιοστεράκης
Χρυσούλα Λιγγερίδου
Αλέξανδρος Ντοκάκης

Η παράσταση συνοδεύεται από πρόγραμμα με πρωτότυπο κείμενο, εισαγωγικό στην ποίηση του Αναγνωστάκη, γραμμένο ειδικά για την παράστασή μας από τον ποιητή και κριτικό Δημήτρη Δασκαλόπουλο με τίτλο «Ο Μανόλης Αναγνωστάκης σήμερα».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

[...] πιστεύω πως ύστερα από τον Καβάφη, κανένας άλλος ποιητής δεν αποδείχτηκε τόσο βαθιά και επίμονα μοραλιστής, όσο ο Αναγνωστάκης. Θα προχωρούσα: όποιος, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τρέφει ενδιάθετη αποστροφή για τη μοραλιστική ροπή στην τέχνη γενικά και στην ποίηση ειδικότερα, δεν χρειάζεται καν να δοκιμαστεί με την ποίηση του Αναγνωστάκη. Αυτός ο μοραλισμός του Αναγνωστάκη -συγχρονικός, συντροφικός και πολιτικός- εφευρίσκει στην πορεία του τους χαρακτήρες του, που τον συστήνουν και τον εξειδικεύουν, δίχως ποτέ να του αφαιρούν την αντιπροσωπευτική του σημασία για τις δημόσιες εμπειρίες της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Κέντρο του παραμένει η κρίσιμη δεκαετία 1940-1950. Ακτίνα του η αντίσταση στην εξάρθρωση της τρίπτυχης αυτής εποχής από τους κομματικούς της πατρώνες. Πρόκειται για νοβελιστική περιπέτεια που αρχίζει με την πρώιμη εφηβεία και σφραγίζεται από την πρώιμη ωριμότητα.

Δ.Ν. Μαρωνίτης, Ποιητική και πολιτική ηθική. Πρώτη μεταπολεμική γενιά. Αλεξάνδρου-Αναγνωστάκης-Πατρίκιος, Κέδρος, Αθήνα 1995 (4η έκδ.), 36-37.

[...] Με τα όσα είπα παραπάνω δεν θέλω να αμφισβητήσω την πολιτική ή ιδεολογική διάσταση της πριν από το 1970 ποίησης του Αναγνωστάκη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ποίηση αυτή είναι λιγότερη μαρξιστική ή κοινωνική απ' ό,τι πιστεύεται και ότι με αυτό τον χαρακτηρισμό την αδικούμε· ότι ο Αναγνωστάκης είναι ο λιγότερο πολιτικός από τους πολιτικούς ποιητές της γενιάς του (Λειβαδίτης, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Κατσαρός, Δούκαρης, Κύρου, Θασίτης)· και ότι η ποίησή του περιέχει στοιχεία, τα οποία, καθώς σήμερα έχουν υποχωρήσει ή αποχωρήσει ορισμένες συντεταγμένες που τα σκίαζαν, έχουν γίνει ορατά ή ορατότερα και απαιτούν τον προσδιορισμό τους. [...] Δεν γνωρίζω άλλον Έλληνα ποιητή με τόσο στρατευμένο πολιτικό βίο, που να διοχετεύει τόσο λίγα από τα στοιχεία της ιδεολογικής του ταυτότητας στο ποιητικό του έργο (το φαινόμενο θα πρέπει να οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην υψηλή αισθητική συνείδηση του Αναγνωστάκη).

Νάσος Βαγενάς, «Ξαναδιαβάζοντας τον Αναγνωστάκη». Για τον Αναγνωστάκη. Κριτικά κείμενα, επιλ. Νάσος Βαγενάς, Εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 1996, 294-296.

[...] Αν οι Εποχές του είναι η λυρικότερη στιγμή του, οι Συνέχειες είναι ασφαλώς η πιο εσωστρεφής και προβληματισμένη έκφρασή του και Ο Στόχος ολοφάνερα είναι η δημόσια φωνή του: έμπνευση-συνείδηση-κραυγή. Αλλά και στα θέματα αυτής της συλλογής του έρχεται η στιγμή του επιμυθίου. Έρχεται με δύο κατηγορίες και ύφη ποιημάτων: με ποιήματα-ποιητικές και ποιήματα-αφηγήματα ή παρωδίες, όπου ξεμυτίζει και η χλεύη, η θυμηδία, ίσως-ίσως και η βραδυφλεγής ή η μακρόθυμη ειρωνεία. Έτσι η γλώσσα του Αναγνωστάκη, που ξεκίνησε ως ημερολογιακή εξομολόγηση, έγινε στο μεταξύ συνομιλία και περνώντας διαδοχικά από την προσωπική απολογία στη δημόσια στηλίτευση καταλήγει, πεζολογικά και πάλι, σε ποιήματα-αφηγήματα που είναι απολογισμοί ζωής.

Γιάννης Δάλλας, «Η κοινωνική συνείδηση των πρώτων μεταπολεμικών ποιητών της Θεσσαλονίκης. Συνεκτίμηση». Μανόλης Αναγνωστάκης. Ποίηση και ιδεολογία, Κέδρος, Αθήνα 2007, 58-59.

www.theatro-kydonia.gr

25 ΧΡΟΝΙΑ ΘΕΑΤΡΟ ΚΥΔΩΝΙΑ